Omgaan met je gevoel

Na de diagnose meteen leren prikken, spuiten, rekenen met koolhydraten ... Je duikt meteen in de praktische kanten van diabetes. En tegelijkertijd gebeurt er in je hoofd ook een heleboel, of je nou zelf diabetes hebt, je kind of je partner. Een troost: die emoties vinden na verloop van tijd meestal wel hun plek.

Waarom?

Nooit ziek, altijd vertrouwd op je lichaam en nu opeens diabetes, hoe kan dat nou? Dat is een hele schok. Het is ook heel normaal om je boos te voelen. Waarom moet jou dit overkomen, of je kind? Gebeurt dit echt, of is het een nare droom waaruit je straks wakker wordt? Je wereld staat op z’n kop en het is terecht dat je je zo voelt.

Had ik maar...

Misschien vraag je je af: had ik dit kunnen voorkomen? Had ik de symptomen eerder moeten merken? Had ik maar dit of dat gedaan, of niet gedaan… Ook dit zijn logische vragen en gedachten die bij je opkomen. Je kunt daardoor wel een schuldgevoel of gevoel van onzekerheid en twijfel krijgen die niet nodig zijn.

Een ander leven

Het doet pijn om afscheid te nemen van je oude leven. Je zorgeloosheid achterlaten, je ideeën over de toekomst aanpassen. Niets is meer vanzelfsprekend. Geen wonder dat je je daarover verdrietig kunt voelen, machteloos en gefrustreerd.

Je voelt wat je voelt

Herken je hier gedachten of gevoelens van? Erken voor jezelf dat het zo is, en dat het oké is. Je voelt wat je voelt. Ook je kind kan boos zijn op de diabetes, laat het daarover praten.

Praat zelf over je gevoel met partner, familie, vrienden, een diabetesverpleegkundige, je arts of psycholoog. Vaak is een psycholoog ook verbonden aan het diabetesbehandelteam.

Diabetes heb je niet alleen, zoek steun bij anderen die in dezelfde situatie zitten, bijvoorbeeld via Gesprekken op deze site.