Omgaan met diabetes

Mijn vriendin heeft diabetes type 1. Wij hebben nu een relatie van 2,5 jaar. In het begin van onze relatie wist ik er nog vrij weinig vanaf. Naarmate met de jaren, kwam ik er toch wel achter dat het echt iets serieuzer en hebben samen al een hoop meegemaakt. Vaak krijg ik het toch het gevoel dat ik op de momenten dat ik er voor haar wil zijn, er niet voor haar ben! Wat vinden jullie fijn waar jullie partner rekening mee kan houden om het voor de ander te verlichten.Ik hoor vaak van haar dat ik zachtjes en rustig aan moet doen. Wat voor mij erg moeilijk is. Ik hou mega veel van haar en wil er altijd graag voor haar zijn en ondanks dat gaat het niet altijd even makkelijk en loopt het vaak uit op een strijd. Groeten,Maykel

Na twee jaar ziekte kan ik mij volledig beter melden voor mijn werk. Nou ja, eigenlijk na vier jaar ziekte met tussendoor een mislukte werkpoging van half jaar. Het voelt heel onwerkelijk en onwennig: Geen re-integratie werkzaamheden meer, maar net als mijn collega’s weer normale werkopdrachten. Nee, ik ben zelf nog niet volledig hersteld. Maar het lukt wel weer om mijn werkuren op een goede manier te volbrengen. Het lijkt erop dat mijn herstel zich voort blijft zetten, dus ik hoop dat ik naast mijn werk langzaam ook wat energie en ruimte over hou om de achterstand thuis in te halen. Mijn kinderen wil ik graag weer alle aandacht geven, al helemaal in deze coronatijd met thuisonderwijs en andere beperkingen. Fijne activiteiten met mijn gezin ondernemen waar ik energie uit haal. Verder hoop ik over een tijdje afscheid te kunnen nemen van mijn huidige huishouden van Jan Steen… Mijn diabetes blijft een moeilijk instelbaar verhaal waar ik gewoon veel aandacht voor moet hebben. Toch heb ik inmiddels best een weg gevonden om de grootste issues te tackelen. Mijn zorgverleners zijn bereid te luisteren en mee te gaan in mijn persoonlijke keuzes en oplossingen. Mocht het mij even niet lukken, dan willen zij meedenken en mij ondersteunen. Wat dat betreft heb ik het mooiste bereikt als patiënt met diabetes. Op mijn werk zijn aanpassingen gemaakt, zodat ik -indien nodig- zelf ruimte kan creëren voor mijn glucoseregulatie. Er staat een bureaufiets, zodat ik tijdens mijn werk kan bewegen. Ook hebben inmiddels een aantal collega’s aangegeven om -na corona- tijdens de lunch graag samen een wandeling te willen maken. Mijn leidinggevenden hebben uitgesproken ‘goed werkgeverschap’ serieus te nemen en graag willen meedenken in oplossingen als mijn diabetes mijn werk even in de weg staat. Vier jaar geleden had ik niet kunnen dromen dat dingen zich zo mooi kunnen ontwikkelen. Voor nu hoop ik vooral dat mijn herstel zich voort blijven zetten, zodat ik over een tijdje op alle fronten weer normaal kan functioneren. Ik ben blij dat mijn harde werken om de re-integratie tot een succes te maken, zijn vruchten lijkt af te werpen. RoseDe berichten van Rose over werk en diabetes type 1 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?2 Openheid3 De bureaustoelsoap4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor5 Dan gaat alles toch vanzelf?6 Creatieve oplossingen7 Re-integratie vordert gestaag8 Re-integratie en arbeidsdeskundige9 Help UWV in zicht10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)11 Hoera, betermelding! Meer over Diabetes Type 1 en Werk

Na kei-hard werken heb ik groenlicht van bedrijfsarts om WIA-aanvraag uit te stellen. Mijn werkgever heeft inmiddels dit advies overgenomen, waardoor ik nu 6 maanden uitstel krijg én het 2e spoor (zoeken naar andere baan) mag laten vallen. Wat een opluchting, even kan ik weer luchthappen; de combinatie herstellen van diabetes burn-out, re-integratie en 2e spoor was werkelijk killing, zie https://www.diabetestype1.nl/g.... Ik merk nu dat deze onmogelijke combinatie mij ook veel te veel energie heeft gekost. Gevolg is dat ik een hele grote terugval in burn-out heb gekregen: opnieuw uitval cognitieve functies en dood-en-dood moe. Natuurlijk is dit een geanticipeerde, te verwachten, terugval, maar het komt toch hard binnen dat ik thuis totaal niet kan functioneren als moeder of als partner. Door veel rust te nemen en veel te wandelen hoop ik een nieuwe balans te kunnen vinden, zodat ik uiteindelijk toch vooruit kan komen. Cynisch gezegd doe ik nu dus niets anders dan de afgelopen jaren. Nou ja, ik weet inmiddels dat dit (rust en bewegen) ook daadwerkelijk helpt. Op diabetesgebied ben ik even achteruit gegaan. Ik heb een andere (wel accuratere!) glucosesensor gekregen die anders, maar tevens minder goed, met mijn loopsysteem samenwerkt. Kortom, ik heb wat tijd nodig om aan deze nieuwe sensor te wennen en om deze beter in mijn systeem te integreren. Dit kost tijd en energie, die ik eigenlijk niet heb. Verder merk ik dat mijn diabetes gewoon tijd en energie blijft kosten, dit zal ik nooit kunnen veranderen. Langzaam kan ik dit accepteren, maar dit brengt tevens andere vragen met zich mee: wat zijn realistische verwachtingen voor mij persoonlijk op werkgebied? Ik heb hier geen eerlijk of eenduidig antwoord op. Ik hoop dat ik de aankomende tijd een beetje kan freewheelen op mijn werk, zodat ik de meest basale zaken thuis en issues rondom diabetes kan opvangen. Zodra ik daar voldoende stabiliteit heb, hoop ik weer wat energie voor mijn werkopbouw vrij te kunnen maken. Het is afwachten hoe dit uitpakt, deze re-integratie blijft een spannende periode met veel ups&downs. Ik hoop dat dit extra half jaar (uitstel WIA-aanvraag) mij de rust en ruimte geeft om mijn werk te kunnen hervatten. Ik ben in ieder geval blij dat ik momenteel een hele fijne leidinggevende en manager heb, die mij de ruimte en flexibiliteit geven om langzaam mijn werk weer op te pakken. Dat is écht een belangrijke factor in de re-integratie. RoseDe berichten van Rose over werk en diabetes type 1 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?2 Openheid3 De bureaustoelsoap4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor5 Dan gaat alles toch vanzelf?6 Creatieve oplossingen7 Re-integratie vordert gestaag8 Re-integratie en arbeidsdeskundige9 Help UWV in zicht10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)11 Hoera, betermelding! Meer over Diabetes Type 1 en Werk

Naast mijn re-integratie heb ik toch moeten starten met het zogenaamde 2e spoor: zoeken naar een andere baan. Dat traject vreet tijd en energie, terwijl het inhoudelijk werkelijk nergens toe dient. De activiteiten voor het 2e spoor vind ik dubieus, aangezien ik helemaal niet op zoek ben naar een nieuwe baan en al helemaal niet naar een baan die past bij mijn huidige cognitieve functioneren als resultaat van mijn diabetesgerelateerde burn-out. Solliciteren op een serieuze baan, die ik -gezien mijn herstel- over een tijdje wel zou kunnen uitvoeren, is volgens mijn coach geen goede optie omdat ik zo’n baan momenteel nog niet aan kan. Tja, klopt helemaal. Echter, solliciteren op een baan waar ik over een paar weken of maanden ben uitgegroeid, is toch ook geen realistisch plan?! Mijn coach stelde uiteindelijk dat het volledig afhangt van hoe de betreffende persoon van het UWV alles beoordeelt en dat het vooraf lastig is in te schatten waar je wel/niet op moet solliciteren. Nou já zeg. Is dat werkelijk hoe wij in Nederland mensen helpen bij baanbehoud of begeleiden naar een nieuwe werkplek? Bizar… maar goed, ik zal het hiermee moeten doen. Ik vind het heel spannend. Ik probeer voor mijzelf te achterhalen of ik mijn werk inderdaad weer volledig kan oppakken. Dat lijkt te lukken, maar de vraag is of ik dit duurzaam kan volhouden. Mijn diabetes zelfmanagement kost nog steeds veel tijd en energie, ondanks dat ik het afgelopen jaar enorme veranderingen heb doorgevoerd waarmee ik het mijzelf veel makkelijker heb gemaakt. Zijn deze veranderingen voldoende om weer mee te komen in de maatschappij en mijn baan op te pakken? Een vraag waar ik nog geen definitief antwoord op heb, terwijl dit punt écht cruciaal is. Binnenkort moet de keuze worden gemaakt of ik een WIA-aanvraag moet starten. Dit wil ik helemaal niet en ik denk ook niet dat het nodig is. Mijn inschatting is dat deze hele procedure in combinatie met mijn activiteiten voor het 2e spoor zoveel tijd en energie zal opslokken, dat ik dan niet meer aan re-integratie toe kom. Mijn werkgever wil overwegen om uitstel te geven, zodat ik nog een tijdje maximaal kan inzetten op re-integreren. Het verloop van aankomende weken zullen leidend zijn bij dit besluit. Verder stelde één van mijn zorgverleners dat mijn bloedglucosewaarden zo goed zijn dat ik daarom nooit op mijn diabetes afgekeurd kan worden. Hooguit op psychologische gronden, dus dat mijn diabetes zelfmanagement te zwaar is. Dit voelt echt niet goed, alsof mensen niet kunnen begrijpen dat je na langdurende dm je pancreasrestfunctie gewoon kwijt raakt en er dus een serieus medisch probleem aan ten grondslag ligt. Mijn lichaam of dokter gaat mijn bloedglucose niet reguleren, dat zal ik toch echt zelf moeten doen. Dit is geen eenvoudige klus, gezien het feit dat mijn insulinegevoeligheid steeds verandert. Ik vind het daarom niet vreemd dat de bloedglucoseregulatie mij veel tijd en energie kost. Ik probeer mij momenteel vast te houden aan het goede nieuws dat ik best weer een beetje kan werken, mij redelijk kan concentreren en weer normaal contact met de mensen om mij heen kan hebben. Langzaam vervagen mijn burn-outklachten en lukt het beetje bij beetje om mijn leven weer op te bouwen. Een ongelooflijke vooruitgang sinds mijn laatste bericht in januari (https://www.diabetestype1.nl/gesprekken/dagelijks-leven/507-werk-diabetes-deel-7). Mocht iemand tips voor mij hebben of zijn ervaringen rondom diabetes en WIA-aanvraag/UWV/afkeuring willen delen, dan hoor ik dat heel graag! RoseDe berichten van Rose over werk en diabetes type 1 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?2 Openheid3 De bureaustoelsoap4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor5 Dan gaat alles toch vanzelf?6 Creatieve oplossingen7 Re-integratie vordert gestaag8 Re-integratie en arbeidsdeskundige9 Help UWV in zicht10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)11 Hoera, betermelding! Meer over Diabetes Type 1 en Werk

Mijn re-integratie vordert gestaag. Langzaam kan ik meer uren geconcentreerd werken en dus steeds meer inhoudelijke zaken uitvoeren. Mijn leidinggevende is warempel bijgedraaid en ziet nu ook dat de kans groot is dat het uiteindelijk goed gaat komen. We blijven gelukkig werken aan terugkomst in mijn eigen functie, plan B is daarmee voorlopig in de ijskast gezet. Ik krijg nu de mogelijkheid om in een duo-constructie zonder druk voorzichtig taken op te pakken, waardoor ik geen eindverantwoordelijkheid of deadlines heb. Dit voelt heel fijn en reduceert mijn werkdruk enorm. Daarnaast is mijn leidinggevende bereid om een stoelfiets te regelen. Het heeft allemaal lang geduurd, maar de relatie is eindelijk goed om op een prettige manier gezamenlijk aan de re-integratie te werken. Inmiddels is voor mijzelf duidelijk dat mijn burn-outklachten weinig met mijn bloedglucose samenhangen, maar wel met mijn cognities rondom diabetes en vooral mijn angst voor hyperglykemieën en hypo’s. Door mijn slechte ervaringen rondom hypers en hypo’s ben ik zo gefocust op de bloedglucose, eigenlijk op het neurotische af. Dit levert mij weliswaar mooie bloedglucosewaarden op, maar het staat volledig in strijd met mijn kwaliteit van leven. De constante aandacht op mijn bloedglucose kost mij veel energie waardoor normale activiteiten, waaronder werken, in gedrang komen. Rationeel weet ik dat ik dit moet veranderen, maar het blijkt heel lastig om mijn bloedglucoseregulatie los te laten Dit probleem ga ik natuurlijk niet in een paar weken oplossen... Het gaat dus nog een serieuze uitdaging worden om op tijd volledig te kunnen herstellen om mijn werk te behouden. We zullen zien of dat gaat lukken. RoseDe berichten van Rose over werk en diabetes type 1 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?2 Openheid3 De bureaustoelsoap4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor5 Dan gaat alles toch vanzelf?6 Creatieve oplossingen7 Re-integratie vordert gestaag8 Re-integratie en arbeidsdeskundige9 Help UWV in zicht10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)11 Hoera, betermelding! Meer over Diabetes Type 1 en Werk

De eerste drie maanden re-integratie zitten erop waarbij ik mooie vooruitgang heb geboekt. Dit voelt als een fijn begin van de kerstvakantie. Mijn bloedglucose is nu redelijk goed te reguleren, zodat ik beter in staat ben om te werken. Daarnaast helpt mijn huidige flexibele planning rondom werktijden en toevoeging van beweegmomenten enorm om mijn werk te hervatten. Tot zover het goede nieuws! Struikelblokken blijven mijn nog lang niet herstelde burn-outklachten en daarnaast de beperkte medewerking van mijn werkgever. Mijn concentratie is nog steeds beperkt waardoor lezen, computerwerk en een overleg bijwonen bij tijden behoorlijk lastig kan zijn. Zelfs simpele gesprekken met collega’s over koetjes en kalfjes zijn voor mij soms moeilijk te volgen. Dit zijn natuurlijk geen directe gevolgen van mijn bloedglucoseregulatie, maar het resultaat van een serieuze diabetesgerelateerde burn-out waar ik nog (lang) niet volledig uit ben. De HR-medewerker is gelukkig heel blij met mijn creatieve invulling waarbij ik de meest optimale werkuren benut en veel afwissel in mijn werkzaamheden. Na ieder uur zittend werken, maak ik een wandeling of fiets ik naar een andere werklocatie om daar vervolgens weer verder te gaan. Dit heeft geresulteerd in een werkoutput waar ikzelf heel tevreden mee ben. Mijn leidinggevende zegt ook blij te zijn met deze vooruitgang, maar zij vindt mijn flexibele instelling te rekbaar en wil dat ik daarmee stop. Zij stelt dat ik in de toekomst niet op deze manier kan werken, en dat dit daarom geen duurzame oplossing is. Verder is mijn werkgever nog steeds niet bereid om een bureaufiets te overwegen, ondanks dat ik aantoonbaar beter functioneer als ik op mijn werk structureel beweegmomenten inbouw. Ik vind het behoorlijk lastig. Ik probeer het beste van de huidige rotsituatie te maken, maar ik voel mij hier totaal niet in gesteund door mijn leidinggevende. Re-integreren kan ik niet alleen, daar is echt enige vorm van samenwerking tussen werkgever en werknemer voor noodzakelijk. Helaas blijkt die samenwerking moeilijk realiseerbaar. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ik over een tijdje weer gewoon kan werken met mijn diabetes. Voorwaarde is dat ik nu de ruimte krijg om echt volledig van mijn burn-outachtig beeld te herstellen. Ik hoop dat ik die tijd en ruimte kan creëren of anders afdwingen zodat ik over een tijdje weer actief kan deelnemen aan het arbeidsproces. Rose De berichten van Rose over werk en diabetes type 1 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?2 Openheid3 De bureaustoelsoap4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor5 Dan gaat alles toch vanzelf?6 Creatieve oplossingen7 Re-integratie vordert gestaag8 Re-integratie en arbeidsdeskundige9 Help UWV in zicht10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)11 Hoera, betermelding! Meer over Diabetes Type 1 en Werk