Hypo's en hypers

Hallo, toppers, goede nacht heb me ook aangemeld om mij ervaring met jullie te kunnen delen over diabetes en meer te leren uit tips, en kennis op te bouwen want het is toch iets  wat ook deel van mij leven is geworden vriendelijke groet RR

Weet iemand hoe het exact zit met autorijden en hypo unawareness? Ik ben 15 jaar geleden met autorijden gestopt omdat ik toen extreme hypo unawareness had. Zelfs nadat ik 12 jaar geleden een glucosesensor had gekregen, vond ik autorijden nog onverantwoord. Ik heb al die jaren wel gewoon een rijbewijs gehad. Inmiddels is mijn awareness voor hypo’s zo verbeterd, dat ik het autorijden weer durf op te pakken. Maar hoe zit dit juridisch in elkaar? Op CBR site (https://www.cbr.nl/nl/rijbewijs-houden/nl/hoe-kan-ik-rijden-met/diabetes/kan-ik-rijden-met-diabetes.htm) staat het volgende over insulinegebruikers: "5.2.3. Diabetes mellitus behandeld met middelen die hypoglykemieën kunnen veroorzaken a.groep 1: Personen met diabetes mellitus die behandeld worden met middelen die hypoglykemieën kunnen veroorzaken en die de hypoglykemieën goed voelen aankomen, in staat zijn hiermee adequaat om te gaan en geregeld worden gecontroleerd door een diabetesdeskundige, kunnen op basis van de aantekening van de keurend arts of de diabetesverpleegkundige geschikt worden verklaard voor een termijn van maximaal vijf jaar. Bij een ernstige functiestoornis, na een positieve rijtest, voor maximaal drie jaar. Ten minste iedere tien jaar is een rapport van een oogarts noodzakelijk. Personen met herhaaldelijke ernstige hypoglykemieën zijn ongeschikt. Zij kunnen weer geschikt worden verklaard op basis van een specialistisch rapport, opgesteld door een internist. Als er sprake was van herhaaldelijke ernstige hypoglykemieën tijdens wakkere uren, geldt een periode van drie maanden van ongeschiktheid na de laatste ernstige hypoglykemie. b.groep 2: Personen met diabetes mellitus die behandeld worden met middelen die hypoglykemieën kunnen veroorzaken, kunnen geschikt worden verklaard op voorwaarde dat zij: o 1°.in het afgelopen jaar geen ernstige hypoglykemie hebben gehad; o 2°.op de hoogte zijn van de risico’s van een hypoglykemie; o 3°.hypoglykemieën goed voelen aankomen en in staat zijn daarmee adequaat om te gaan; o 4°.minstens tweemaal per dag en op voor het besturen relevante momenten aan zelfcontrole doen door middel van een bloedglucosetest; o 5°.geen ernstige diabetische complicatie hebben. Bij iedere beoordeling is een rapport van een internist vereist en ten minste iedere vijf jaar een rapport van een oogarts. De maximale geschiktheidstermijn is drie jaar." Het is duidelijk dat je een rijbewijs kunt krijgen als je hypo’s goed voelt aankomen. Maar hoe zit het als je hypo unaware bent maar wel een glucosesensor hebt? Je voelt je hypo’s dan niet zelf aankomen, maar een hulpmiddel levert een vergelijkbaar effect op. Ik heb al die jaren zelf gewoon een rijbewijs gehad op grond dat ik hypo’s via glucosesensor merk en adequaat reageer. Toch zou ik graag willen weten hoe dit vanuit juridisch oogpunt zit. Ik kwam namelijk tevens het volgende artikel tegen over het uitkeren door verzekeraar bij ongelukken. "Ben ik wel verzekerd? Als je een hypo krijgt en (blik)schade maakt, ben je gewoon verzekerd. Als je hypo unawareness hebt, geldt dit niet.. Als je hypo’s krijgt zonder dat je ze merkt Als je last hebt van Hypo Unawareness mag je geen voertuig besturen. Als je buiten bewustzijn kunt raken door een hypo, dan ben je een gevaar op de weg. Voor je eigen en andermans veiligheid kun je dus beter niet autorijden. Ongeval bij hypo unawareness Rijd je toch met hypo unawareness en veroorzaak je een ongeval, dan kan een verzekeringsmaatschappij weigeren uit te keren. Bij blikschade is dat vervelend, bij lichamelijk letsel is dat rampzalig. Je kunt vervolgens nergens meer een autoverzekering afsluiten. Schade aan derden wordt vergoed, maar de kosten kunnen wel door de verzekeraar van jou worden teruggeëist." Bron: https://www.dvn.nl/nieuws/nieuwsbericht/hypo-in-de-auto Betekent dit dat een verzekeringsmaatschappij ondanks dat je een geldig rijbewijs (CBR heeft jouw casus dus beoordeeld) hebt, je glucosesensor adequaat gebruikt en je correct je blgl vooraf aan autorit hebt gecontroleerd, toch kan besluiten om niet uit te keren bij een ongeluk? Wie bepaalt verder of je hypo unaware bent? Hypo awareness is namelijk een hele glijdende schaal die bij patiënten (gelukkig!!) kan verschuiven. Inmiddels schaar ik mijzelf niet meer onder ‘hypo unaware’ of ‘verminderde hypo awareness’, maar behoor tot de groep: ‘voorkom hypo’s want in no-time word je weer unaware’. Ja, ik ken die standaardlijsten om mate van awareness in te schatten (sorry, ben er niet van onder de indruk). Uit onderzoek blijkt verder dat veel patiënten wel eens een hypo missen, dus het label ‘aware’ wel of niet zegt in de praktijk ook niet alles. Kortom, mijn concrete vragen zijn: Hoe zit het met Rijbevoegdheid bij verminderde hypo awareness met gebruik van glucosesensorWie bepaalt of je voldoende hypo aware bent om auto te rijden (CBR bij afgifte/verlenging rijbewijs)Afwikkeling met verzekeraar indien je door hypo een ongeluk veroorzaakt (ondanks dat je alle voorzorgsmaatregelen hebt genomen!) Ik hoor heel graag jullie reacties. Groet, Jupiter

Beste mede-diabeten, Vóór Corona had ik reeds een oproep geplaatst met ditzelfde verzoek. Inmiddels gaat Nederland weer bewegen en mogen we weer samen komen,met 1,5 m afstand . Ik ben 42 jaar diabeet (nog zonder complicaties), sinds mijn 4e. Geniet best van het leven dwz reizen, uit eten(waarbij ik altijd meld dat ik geen suiker mag eten), hou van de  Mediterraanse keuken, kook graag enz. En ja, ik ben niet bang voor hypo’s. Erger nog, daar voel ik me beter bij dan met hoge waarden. Overigens kon ik niet omgaan met Tresiba, en blij dat ik weer Lantus gebruik. Ik maak gebruik van een sensor van Medtronic, doch spuit, heel bewust, met de pen. Ik kom in mijn vrienden/werkkring geen diabeten tegen. Heel graag zou ik in contact komen met andere diabeten om eens bij te praten! Graag neem ik mijn man mee, hij heeft ook nog geen partners van diabeten ontmoet. Dus graag nodig ik jullie uit op een zaterdag- of zondag ochtend of middag in Amsterdam om onder genot van een kop koffie/thee of wat je wilt, af te spreken in een leuk café of dat we wat meenemen naar het park. Laat van je horen! MeldenLaatste reactie op 28 februari 2020 om 14:19 Gesprek niet meer volgenReageerNaar laatste reactie Marieke12Deelnemer Gepubliceerd 14 februari 2020 om 09:57

Ik was benieuwd naar wat voor soort symptomen jullie eigenlijk ervaren bij hypo’s. Wat vind je het ergste en wat schaar je onder zijnde slechts “bijverschijnselen”? Hieronder volgt een beschrijving van hoe ik ze soms ervaar. Dit doe ik aan de hand van een voorbeeld.  “Ik stond voor de groep en opeens wist ik niet meer wat ik ook alweer wilde gaan zeggen, alles wat ik bedacht had in de vergadering aan te kaarten brokkelde uiteen in stukjes onbegrijpelijke informatie.  Geen toegang meer tot mijn geheugen, geen mogelijkheid alle prikkels die binnenkwamen te interpreteren tot een coherent geheel, en al helemaal geen heldere herinneringen aan wat ik wilde gaan zeggen. Ik zag mensen zitten aan de tafel voor mij. Wie het waren wist ik nog, maar niet meer wat zij zojuist hadden gezegd waarbij ik mijn verhaal eventueel kon laten aansluiten... Sterker nog: wat was het ook alweer wat ik wilde gaan zeggen? De personen aan de tafel keken mij verwachtingsvol aan en werden ook wat ongeduldig… “Wat wilde jij inbrengen voor deze vergadering, Welmoed?” Ik stamelde… de motoriek van mijn lippen stagneerde; ze bewogen onhandig en in slow motion; ik kon niet goed woorden produceren. Wat was ook alweer de bedoeling; wat wilde ik ook alweer gaan zeggen? Opeens zag ik wat steekwoorden op het notitieblokje staan dat voor me op tafel lag, ik had ze op papier gezet blijkbaar, maar ik wist niet meer hoe hier een lopende, logische zin van te construeren. Het was niet zozeer de stress die er voor zorgde dat er niks zinnigs uit mijn mond kwam; mijn geheugen en hersenen functioneerden gewoonweg niet meer! Ik raakte in paniek. Ik wilde toch iets zeggen, iets best wel relevants, iets dat logisch was en ik “normaal gesproken” gewoon kon verwoorden, maar waarom lukte het dan niet??? Ik werd bang en voelde me heel kwetsbaar … plotseling drong het tot me door dat ik waarschijnlijk een hypo had, maar ik was gewoonweg fysiek-mentaal in dèze hoedanigheid niet in staat dit aan het publiek uit te leggen… Ik voelde me “opgesloten in mijn lichaam”: mijn lichaam en brein deden niet langer méé, maar ik ervoer nog wel het onvermogen (dit ben 'ik' toch niet? waar ben 'ìk' gebleven? Ik wilde toch echt iets hier in deze vergadering zeggen, maar wàt en wat moet ik nu met de situatie aan?)”. Dit is vaak hoe ik een hypo ervaar. Alhoewel het hierboven om een fictieve beschrijving gaat en het bovenstaande voorval dus niet letterlijk zó heeft plaatsgevonden, voldoet het aan de kenmerken die ik vaak ervaar bij een lage bloedsuiker of een naderende hypo. Ik vind het elke keer zo’n heftige ervaring die zo stevig inbreuk doet op mijn leven dat ik er soms wat verdrietig van word. Ik heb een sensor, dus de alarmen gaan af (dat was vroeger niet zo), maar desondanks zak ik soms toch nog heel snel, tè ver, door naar beneden … met als gevolg dus dat er functies uitvallen. Misschien ervaren vele van jullie veel lichtere symptomen....? Oftewel: wat voor soort symptomen ervaren jullie eigenlijk bij hypo’s? Wat vind je het ergste en wat schaar je onder zijnde slechts “bijverschijnselen”? En ...herkennen sommigen zich in wat ik hierboven beschrijf?P.S. Ik heb me vaak aléén gevoeld in dit type nare ervaring. Mijn zus en vader waren, vanaf dat ik jong was, lange tijd de enige personen die ik kende die ook diabetes hadden, maar zij hadden gewoonweg véél minder last van dit soort neurologische uitval bij hypo's. Dit maakt dat ik - merk ik - op één of andere manier een beetje bang ben voor dat er nauwelijks reacties zullen komen op mijn post hier (weinig back-up) en dus echt een van de weinige moet blijven voelen met dit soort symptomen. Ik hoop dus dat er meer mensen hun ervaringen van hypo's (en eventueel neurologische uitval) willen delen op de site....

bedankt dat je aan me dacht voor dit artikel Gr Theo

Hoe merken jullie dat je bloedglucose hoog is? Hebben jullie specifieke symptomen van hyperglykemieën? En zo ja, vanaf welke bloedglucosewaarden merk je dat je bloedglucose hoog of stijgende is? Of merk je helemaal niets en kan alleen je bloedglucosemeter of glucosesensor dit opsporen? Ik hoor graag jullie ervaringen!